(English version below)
Omdat zijn klok stilstond dacht hij dat ik te vroeg was. Daarom had hij nog niet opgeruimd. Die had ik nog niet gehoord. Een aanvulling op het smoezenboek. Totaal onnodig, want Ruurd hoeft zich helemaal niet te verontschuldigen. Ik bezoek hem in ‘zijn’ boot, waar hij mag verblijven, omdat er mensen zijn die blijven vechten voor een man die niet in het systeem past. Die iets regelen wat eigenlijk niet mag, maar moet… omdat je zo’n man niet loslaat. Ik ben officieel niet eens zijn begeleider, maar ik heb hem jaren geleden geadopteerd, en we zijn tot elkaar veroordeeld. Gelukkig maar. Ruurd woonde meer dan 30 jaar in een woning die na zijn gedwongen uitzetting voor €625.000,- door de woningbouwvereniging te koop werd gezet. Hij is daar nog steeds woest over.
Vandaag moest ik bij hem langs met een tas vol vochtvreters. ‘Help Ruurd de winter door’. Een groep mensen is hier letterlijk dagelijks mee bezig, want we zijn absoluut bezorgd.
Al jarenlang krijg ik bij bijna elke ontmoeting een sigaar van hem. Als ik ooit 80 mag worden, dan steek ik de eerste op. Zittend in mijn bruin leren Chesterfield fauteuil onder een bloemetjesschemerlamp, met aan mijn voeten hond Ruurd, een Engelse buldog, met één zwart oog, op een zelfde plaid als ik op mijn schoot heb liggen.
Wat zou het mooi zijn om onze Ruurd ooit in zo’n setting te zien. Gewoon ergens binnen, op een stoel, met een sigaar, op zijn eigen plekje. Ik vraag me oprecht af of dat ooit nog gaat gebeuren. Maar we blijven voor Ruurd doen wat we moeten doen. En voor mij is dat soms niks anders dan vochtvreters aanvoeren, luisteren, en een arm om hem heen als hij moet huilen, zoals deze keer… om om Jelke. Ruurd schrijft ook, net als ik. Ik over Ruurd, Ruurd over mij. Op kleine briefjes, soms maar een paar woorden per briefje, en dan krijg ik een hele stapel mee, met de opdracht om vooral de volgorde te houden zoals hij het mij aanreikt. Zo ook vanmiddag. Zijn ‘blog’ van vandaag (elke regel is een briefje):
‘Zorgenkind’
Een celebataire malle manke monnik in een
druipsteengrot in Oud (VMF14)
overal geschorst uit alle filialen Albert Hein Giro filialen
in staat van buitendienst in een Mariene sloep
van ### beland onder straatnivo
water van Rijkswaterstaat
4,2 km uit centrum XXX vanaf
de Dam sqair
koud en nat maar we leven nog!
volgens Witte Kruis Post OZVB-wal!
De zon schijnt en geen wolkje aan de lucht
11.46 9-1-2024 XXX Onder de hoede van hoed-
dragende niet celebataire monnik Aart ooit een
half-heiden, nu op weg met de bus voetstaps naar,
wordende, een waarlijk kind van God!
Tijdelijk gestationeerd in Nootdorp,
in een armetierig stulpje met een achtertuin!
zonder straatlantaarn en Kerstverlichting
Hoe wonderlijk kan het zijn??
Het antwoord zal zijn Aart drinkt geen koffie eh had nooit een driewieler
Het leeven is een pijpkaneel een ieder
ruikt eraan en krijgt zijn deel – aldus Vondel, alias Keetje Tippel
AW
Dit proza gaat in mijn ‘altaar’. Ik heb thuis een hoekje met spulletjes van mensen die mij dierbaar waren, mensen met wie ik een poosje mee heb mogen lopen in hun leven, maar helaas zijn overleden. Ruurd is er nog, en hopelijk nog heel lang, maar dit gaat er alvast in. Dankjewel, malle manke monnik ❤
Meer over Ruurd, opgetekend door Diana:
English version
A celebate lame monk…
Because his clock had stopped he thought I was early. That’s why he hadn’t cleaned up yet. I hadn’t heard that one yet. An addition to the book of excuses. Completely unnecessary, because Ruurd doesn’t have to apologize at all. I visit him in ‘his’ boat, where he is allowed to stay, because there are people who continue to fight for a man who does not fit into the system. Who arrange something that is actually not allowed, but has to be done… because you don’t let go of a man like that. I’m not even officially his social worker, but I adopted him years ago, and we’re bound to each other. And that’s a good thing. For over 30 years Ruurd lived in a house that was put up for sale by the housing association for almost $ 700,000 after his forced eviction. He’s still furious about that.
Today I ‘had to’ bring him a bag full of moisture absorbers. ‘Help Ruurd through the winter’. A group of people are literally dealing with this every day, because we are absolutely concerned about his well-being. For years I have received a cigar from him at almost every meeting. If I ever live to be 80, I’ll light the first one. Sitting in my brown leather Chesterfield armchair under a flower design old fashioned floor lamp, with my dog Ruurd at my feet, an English bulldog, with one black eye, on the same plaid as I have on my lap.
How nice it would be to see our Ruurd in such a setting one day. Just somewhere inside, on a chair, with a cigar, in his own place. I honestly wonder if that will ever happen again. But we will continue to do what we have to do for Ruurd. And for me, that sometimes means nothing else than just providing moisture absorbers, listening, and put an arm around him when he needs to cry, like this time… for Jelke. Ruurd also writes, just like me. Me about Ruurd, Ruurd about me. On small notes, sometimes only a few words per note, and then I receive a whole stack, with the instruction to keep the order as he hands it to me. Also this afternoon. His ‘blog’ today (each line is a note):
‘Worry child’
A celibate lame monk in a
stalactite cave in Oud (VMF14)
suspended from all Albert Hein and Giro locations
in a state of out of order in a Marine sloop
from ### ended up below street level
water from Rijkswaterstaat
4.2 km from center XXX from
the Dam square
cold and wet but we are still alive!
according to White Cross Post OZVB-wal!
The sun is shining and not a cloud in the sky
11.46 on 09-01-2024 XXX Under the care of hat-
wearing non-celibate monk Aart once
half-heathen, now on the way by bus, footsteps to,
becoming a true child of God!
Temporarily stationed in Nootdorp,
in a shabby shack with a backyard!
without street lamp and Christmas lights
How wonderful can it be??
The answer will be Aart doesn’t drink coffee and never had a tricycle
Life is a cinnamon stick, everyone
smells it and gets his share – according to Vondel, alias Keetje Tippel
AW
This prose goes into my ‘altar’. I have a corner at home with things from people who were dear to me, people with whom I had the opportunity to walk along in their lives for a while, but unfortunately have passed away. Ruurd is still there, and hopefully for a long time, but this is already going in this altar. Thank you, silly lame monk ❤
More about Ruurd, written by Diana (only in Dutch):
Aarts kijk op de wereld 