Kruistocht in joggingbroek

Enige tijd geleden lag er voor het politiebureau in Hoofddorp een persoon, dag en nacht. Ik word dan nieuwsgierig. Wat doet die persoon daar? Waarschijnlijk dakloos en dus uit protest de publiciteit gezocht? Maar waarom dan bij het politiebureau? Dan zou je toch bij het raadhuis gaan liggen. Vorige week lag die persoon er ineens weer. En dat was dus een uitstekende gelegenheid voor een gesprek. De eerste keer dat ik er langs fietste werd er niet gereageerd op mijn geniale vraag waar geen ‘ja’ op geantwoord kan worden: “Slaapt u?” Dus de volgende dag nog maar eens geprobeerd. En jawel: ‘het’ kwam in beweging. Het bleek te gaan om een vrouw van ongeveer 50 jaar. Ik had me voorgenomen om niet te beginnen met de standaardvraag: “Waarom ligt u hier?”. Dus toen maar een andere zeer creatieve openingszin geprobeerd: “Mag ik u iets vragen?”. Dat mocht. “Waarom ligt u hier?” Het bleek inderdaad te gaan om een protest tegen de politie. De vrouw, Gepke de Leef, gaf aan al vanaf haar jeugd slecht te zijn bejegend door overheid en politie. Voor degenen die het willen nalezen: http://www.stoppolitiegeweld.nl, http://www.leefbaarhaarlemmermeer.nl (N.B. dit is NIET de site van de gelijknamige politieke partij). Het gaat dus om een vrouw die aangeeft te zijn mishandeld, onterecht en met geweld te zijn gearresteerd, etc., etc. Tevens vertelde ze mij dat na het overlijden van haar vader, enige tijd geleden, haar zus er met de volledige erfenis vandoor is gegaan. Toen zij daarvan aangifte wilde gaan doen werd haar verteld dat dat niet mogelijk was. Volgens de politie was aangifte tegen je zus niet mogelijk. Die zus bleek overigens wel aangifte te kunnen doen nadat Gepke de tuin een beetje had verbouwd. Ik ga hier verder niet in op de achtergronden van haar frustraties en woede. Ik ben ook niet in een positie om partij te kiezen. Ik hoor en lees alleen haar kant van het verhaal. Na het gesprek realiseerde ik me echter wel, dat haar verhaal waar zou kunnen zijn. En dat zit me dwars. Ik kom er achter dat het niet uitgesloten is dat je door de politie te hard wordt aangepakt, misschien zelfs mishandeld en/of misbruikt. En dat je daar niks tegen kunt doen als iedereen elkaar de hand boven het hoofd houdt. Haar verhaal zou waar kunnen zijn…

Recht om te beledigen

Ik ben een beetje in de war. Sinds de moord op Theo van Gogh schijnt alles te moeten worden gedoogd onder het mom van ‘vrijheid van meningsuiting’. Ik sprak hier vandaag over met een medestander. Zomaar een berichtje uit de krant:
“Kollum: belediging, aanhouding verdachte. Op zondag om 04.45 uur zag de politie tijdens surveillance op de Voorstraat een man in een busje die de middelvinger naar hen opstak. De politie achtervolgde het busje en sprak de 31-jarige verdachte aan op zijn gedrag. Hij bekende de belediging waarop hij door de politie is aangehouden en meegenomen naar het politiebureau.”
Proces-verbaal, dus veroordeling en boete.
Ik ben na dit bericht, enigszins tegen beter weten in, driftig op zoek gegaan naar kamervragen, naar reacties van journalisten, presentatoren, schrijvers, etc. etc. Helaas heb ik niets kunnen vinden. Of eigenlijk, gelukkig. Iedereen schijnt het dus begrijpelijk te vinden dat iemand hiervoor wordt aangehouden en beboet. Mooi, want dat vind ik ook. Wat ik niet snap is dat de wereld te klein is, dat bewindspersonen (minister en premier) ter verantwoording worden geroepen als ze verhaal halen bij één of andere cartoonist. Iemand die cartoons tekent waar onze premier persoonlijk en grote groepen in onze samenleving (o.a. moslims) keihard door gekwetst worden. Dat moet ineens kunnen onder het mom ‘vrijheid van meningsuiting’. Vrijheid van meningsuiting is dus recht op belediging. Ik ben een beetje in de war.

Cyrano de Bergerac

“Jij hebt wel iets van die Franse dichter, je weet wel…”
Het duurde een paar dagen voordat de naam weer boven kwam drijven: Cyrano de Bergerac. Ik voelde me in eerste instantie wel gevleid. Een gevierd dichter, en veelvuldig vertolkt in toneelstukken en musicals. Met mijn talent om gedichten te schrijven 🙂 heb ik nooit te koop gelopen, dus zo’n opmerking uit onverwachte hoek doet je dan goed. De blijdschap duurde niet zo lang. De vergelijking bleek niet verder te strekken dan de omvang van de neus. En ja, dat is toch een heel eind.
Wat is talent, wanneer komt het naar boven?
Of blijft het weggestopt, verborgen voor altijd?
Wat, als er blijkt dat je heel hard kunt lopen,
maar veel te oud bent voor een ‘goede tijd’?

Madurodam near Amsterdam

Vrijdagmorgen in de trein naar Amsterdam. Twee grote koffers komen bij Schiphol de coupé in. Even later blijken er twee kleine toeristjes achter te hangen. Dit gezelschap wordt gevolgd door een jongeman. Zij vervolgen een gesprek dat al op het perron, of nog eerder, is begonnen. Hoewel de conversatie in het Engels plaats vindt maak ik uit de accenten en de onderlinge dialoog op dat het stel Italiaans is, en de jongeman Nederlands. Hoe het gesprek begonnen is, weet ik niet, maar de jongeman heeft een roeping: deze toeristen moeten in de korte periode tussen Schiphol en Amsterdam gewonnen worden voor Nederland. En hij zet alles op alles. Het is zo’n gesprek dat je helemaal niet wilt horen, maar je kunt er niet omheen, want het vindt plaats binnen 1 meter afstand. Ik probeer geestelijk afstand te nemen van dit gesprek (dat eigenlijk een monoloog is van Nederland richting Italië) door me te werpen op de puzzels in De Pers. Maar mijn deels afwezige geest wordt geprikkeld door een reclamespotje dat niet klopt. Je hebt dat weleens: je hoort iets en denkt: Hoor ik dat goed? … a miniature Holland somewhere here near Amsterdam… Het werd door de Nederlandse toeristenzendeling nog eens beaamd. Nederland in het klein en het moet hier vlakbij Amsterdam ergens zijn. Hij was er als kind een paar keer geweest. De Italianen maakten geen aantekeningen. Gelukkig, want het werd nog erger, veel erger, en ik voelde de behoefte om in te grijpen. Wat gebeurde er? Geloof het of niet, maar onze zendeling begon Almere en Lelystad aan te prijzen!!!! Daar moet je heen, steden gebouwd in een polder (…What’s ‘polder’ in English???… ). We naderden Sloterdijk, en ik besloot met pijn in het hart het Italiaanse stel aan hun lot over te laten. Hoe zou het gesprek verder gegaan zijn? Waarschijnlijk als volgt:
Let er wel op, mijn beste Italiaanse vrienden, bij aankomst in Amsterdam krijgt u op het station gele klompen uitgereikt, waarop wij hier allemaal lopen. Toeristen krijgen die namelijk gratis bij verblijf langer dan één week in Nederland. Klederdracht is niet verplicht, maar wordt wel op prijs gesteld uit respect voor onze traditie. Zodra u uw koffers heeft gedumpt kunt u naar het Anne Frank-huis in Maastricht, en u kunt daar dan direct een strandwandeling maken en de pier bekijken. Met onze wereldberoemde rondvaartboten kunt u dan van Maastricht doorvaren naar de Deltawerken in Friesland, die speciaal zijn aangelegd om één keer in de zoveel tijd een grote schaatstocht te kunnen houden: de Elfstedentocht. Als u dat heeft gezien kunt u op schaatsen verder over de Afsluitdijk. Hollanders en Friezen hebben eeuwenlang ruzie gehad met elkaar. Ze gooiden over het water stenen naar elkaar, en door al die stenen is een soort dam ontstaan. Daar hebben ze later een weg over aangelegd. Absoluut een kijkje waard. U komt daarna vanzelf langs de plaats Dolfinarium, een oude Romeinse nederzetting met aquaducten waar dolfijnen in zwemmen. Het water wordt daar naartoe gemalen met 19 molens die iets verderop bij Kinderdijk zijn neergezet. Een aanrader!!! Op zich een hele reis, maar de moeite waard. Maar mocht u niet zoveel tijd hebben, dan kunt u alles ook gewoon in het klein bekijken. In Madurodam, ergens bij Amsterdam.

Succes en geluk

“Je schrijft niet alles op een weblog” heb ik in één van de eerste logs verkondigd. Maar ik betrap mezelf erop dat ik mijn weblog wil gaan gebruiken als uitlaatklep. Om iedereen eens te vertellen wat ik vind van Verdonk en Wilders, of van Bush, of erger nog: de plaatselijke wethouder die gaat over de verkeerslichten voor fietsers. Maar ik heb met mezelf afgesproken dat het moest gaan over een gesprek. Ik ga binnenkort dus dat boek van Bas Haring lezen: ‘Voor een echt succesvol leven’. Vandaag heb ik de DVD van Henk de Velde bekeken (1000 dagen eenzaamheid) over zijn poging om boven Rusland langs van oost naar west te zeilen. Een fascinerend mens, die Henk de Velde. Hij worstelt zichzelf los van de maatschappij, op zoek naar eenzaamheid. Daar willen zijn waar niemand is. Maar vooral: niet mee willen doen aan de maatschappij die dicteert hoe wij moeten leven. Ik ga zijn weg niet volgen. Al was het alleen al omdat ik al zeeziek word als ik het woord ‘boot’ lees. Maar ik heb mijn buik wel aardig vol van de consumptiemaatschappij en de morele verplichting om carrière te maken die van alle kanten wordt opgedrongen. De morele verplichting om ‘succesvol’ te zijn. Ik biecht op: ik heb er ook aan meegedaan. Jarenlang veel te veel werken en het verkeerde succes nastreven. Daarom op dit weblog dat geen dagboek mag worden toch maar een paar ontboezemingen:
Vorig jaar oktober was ik op een congres. De opening van dat congres was nogal speciaal. De dagvoorzitter vroeg ons de ogen te sluiten en stil te worden. Even dacht ik het eerste congres mee te maken waar werd geopend met gebed, maar het liep wat anders. Ons werd verzocht na te denken aan de laatste keer dat we succesvol waren. Na een meditatie van 3 minuten ging de microfoon de zaal rond. En o, wat waren we succesvol… Ik wil u mijn eigen bijdrage niet onthouden: destijds was mijn laatste succes het moment (een paar weken vóór dat congres) dat ik excuses had gemaakt aan mijn zoon, dat ik in de jaren dat hij opgroeide vooral met mijn werk bezig was.
Het tweede voorval heeft hier ook mee te maken. Ik was recent op een netwerkavond voor jonge ondernemers. Nee, nu niet direct een oordeel, s.v.p.!!! Ik ben startend ondernemer, en de Kamer van koophandel had dit georganiseerd, en de agenda van de avond leek mij veelbelovend. Het eerste half uur was informeel (inderdaad, netwerken) en het was de bedoeling om contacten te leggen met de overige aanwezigen. Dat bleken vooral management- en organisatieadviseurs te zijn, want het lijkt erop dat de ene helft van Nederland een ontembare behoefte heeft om de andere helft te vertellen dat ze het niet goed doen. De leiding van de avond was in handen van iemand die werkt met een ander soort tijdrekening dan onze minuten, uren, etc. Hij noemde namelijk geregeld zijn bezigheden op. Uitgaande van 2 uur slaap per etmaal en ongeveer een half uur voor eten, drinken, plassen en andere sociale en biologische bezigheden, leek mij de resterende 21,5 uur niet toereikend voor zijn agenda. De hele avond mocht hij worden bestookt met vragen. Ik had er ook één voor hem: ‘Wat is het favoriete voorleesboek van uw dochter?’

Onthaasting

Mijn volgende blog gaat over succes en geluk. Ik praat daar geregeld met mensen over. Ik heb mijn collega onlangs voor zijn verjaardag het nieuwe boek van Bas Haring gegeven, getiteld: Voor een echt succesvol leven. Als hij het uit heeft begin ik er ook aan. En dat levert ongetwijfeld blog-voer op. Ik ben sinds enige tijd een echte ‘onthaaster’. Rennen voor de bus? Aan mij niet meer besteed, want er komt er meestal nog wel eentje. Harder dan 110 op de snelweg? Erg nuttig, zeker als je minimaal 5 minuten eerder in Leeuwarden wilt zijn. Voor mijn (vorige) werk heb ik ooit een aantal cursussen georganiseerd in een zaaltje bij een eetcafé in Amersfoort: De Onthaasting. Vrijwel geheel gerund door geestelijk gehandicapten. Een verademing om te lunchen of gewoon wat te drinken. Geen ADHD-obers die al weglopend roepen dat ze eraan komen. Verplicht onthaasten dus. Check dus even de website www.onthaasting.nl.

En daar kwam mevrouw Kugelmann

Geschreven door Minka Pradelski. Dankzij de erfenis van een visbestek, en een in eerste instantie nogal vervelend aanwezige mevrouw Kugelmann krijgt een vrouw haar leven terug. Een leven dat begon in een vertrapt Polen, net voor de Tweede Wereldoorlog.

Een ijskoude doorbraak

Een prachtig boek van zeezeiler Henk de Velde. Deze man, en zijn kijk op het leven fascineert mij enorm. Zijn drang naar eenzaamheid, zijn hunkering om ‘de maatschappij’ de rug toe te keren. Een wereldvreemde zonderling? Of eindelijk iemand die wel het lef heeft om zijn eigen weg te gaan en zijn leven niet te laten dicteren door regels en bureaucratie?